In memoriam




Hans Bouwhuis: 19-10-1957 - 8-7- 2009

Onrust wordt berusten, strijd gaat over in overgave, opgeven is geen optie meer maar een feit waar je je bij neer moet leggen. De eindstreep is definitief en omkeren is niet mogelijk. “Ik geef pas op als ik mijn ogen sluit en nooit meer open doe”, dat moment was op 8 juli daar.

Toch blijf je voor ons tastbaar aanwezig in de bocht waar je op 4 juni de hele dag hebt gezeten. Niemand van ons kan nog de Alpe d’Huez op rijden zonder aan je te denken. Als we de bocht door rijden zien we je zitten zoals je daar 4 juni zat. We lachen terug en knipogen naar je.

Team Alpe d’Achmea

Week van contrasten

Wat een week van contrasten. Eerst was er de bijeenkomst bij Ben, waar iedereen op zijn gemak en in het ontspannen familiaire Alpe d’Huzes sfeertje kon proberen hoeveel je nu op één pizza kunt metselen. Vrolijk herinneringen ophalen en plannen maken voor de toekomst. Tijdens deze zondag hebben we gezien dat Hans flink aan conditie heeft ingeboet sinds we uit Frankrijk zijn terug gekomen.

Dan volgt in het begin van de week het over en weer bellen van wie er wel en niet mee gaan, zowel van het team 2009 als de nieuwe aanmeldingen. Het doet mij deugd dat ik ook het komend jaar niet de enige Ad van het team ben. Sterker nog wat moest er van ons terecht komen zonder een coach die de wind eronder houdt. Van het bestaande clubje zijn er mensen die niet mee gaan of die het nog niet weten. Verder heb een aantal nieuwe mensen zich aangemeld., ook leuk.

Dan is er dinsdag het filmpje tijdens de vergadering, wat naar mijn mening iedereen behoorlijk aangreep. Mensen die dachten dat we een beetje gesponsord gingen fietsen zijn er door deze beelden wel van overtuigd dat er meer achter zit. De stilte na afloop zei genoeg.

En dan de donderdag, het berichtje naar aanleiding van het telefoontje van Leo en het mailtje van Geesje. Dat met de week Frankrijk en de afgelopen zondag in je hoofd. De kanker doet nooit rustig aan en doet onder alle omstandigheden zijn verwoestende werk. Daar valt niet tegen op te fietsen. Maar het onderstreept wel het essentiële van Alp d’Huzes. Het fietsen en de week in Frankrijk zijn een prettige bijkomstigheid, primair moet er gewoon veel geld komen, geld om doktoren de gelegenheid te geven om het verwoestende werk van deze sluipmoordenaar te stoppen, zodat er steeds meer mensen die strijden tegen kanker als winnaar uit de strijd komen. Ik weet zeker dat iedereen net als ik donderdag en de dagen er na constant aan Hans en Geesje heeft gedacht en sterkte wenst voor nu en wat komen gaat.

Je voelt je machteloos en hebt het gevoel dat je je er bij neer moet leggen. Maar: “Het lot heeft geen stuur, het wordt geleid door de daden van mensen”. Daar hoef ik weinig bij uit te leggen.

Ad Pelders

Ad blijft last houden van afkickverschijnselen

Ook na de roemruchte vierde Juni blijft Ad Pelders , met zovelen van ons, bezig met Team Alpe d'Achmea. Wat is het toch dat dit bij ons losmaakt. De gebondenheid vooraf, de saamhorigheid in Frankrijk of toch de strijd die onderhuids blijft aanwakkeren tegen die klote ziekte kanker. Want ook na een zo een geweldige prestatie blijft het leven doorgaan, ook de strijd tegen kanker, die velen van ons zo dichtbij moeten meemaken. Is het dan toch die strijd, die ons mee wil nemen naar meer. Meer dan afwachtend te moeten toekijken, meer betrokkenheid, meer willen betekenen voor een ander, er is zoveel meer. Maar alleen ergens voor staan is zo nietig. In Frankrijk hadden we het gevoel dat we het met zijn allen deden, daarom was het zo mooi, daarom voelde het zo goed.
"Alleen een dwaas blaast tegen de wind in, met zijn allen veranderen wij zijn richting"
Dit gevoel blijft verankerd zitten binnen het team Alpe d'Achmea, met al zijn renners en vrijwilligers. Het fiets kennelijk toch anders met je teamgenoten, dan met je buurmannen.
Ad heeft ontegenzeggelijk het virus te pakken en zal het waarschijnlijk niet meer kwijtraken. Voor mij geld hetzelfde en als ik de mailtjes van een ieder zo lees is er een pandemie uitgebroken. Gelukkig is daar nog geen vaccin voor uitgevonden. Wij gaan door, wij strijden door, wij fietsen door.
Ps. lees ook zeker de bijdrage van Ad op zijn eigen weblogpagina. Blijf daar ook regelmatig kijken, want Ad geeft niet op.

Het Ad6-virus heeft Ad Pelders te pakken

Nog geen week geleden schreef ik mijn laatste stukje, en nu kom ik er al weer op terug. Op een of andere manier kan ik mijn draai niet vinden. Het fietsen dient nu uitsluitend voor het vermaak en geen doel meer. Verder is het natuurlijk een week geweest waarin erg veel gebeurde en de kille sleur van alle dag steekt daar schril bij af.

Aan wat extra’s doen kom je amper toe, al gauw zit je weer op de eindeloze reeksen foto’s en filmpjes te kijken, naar jezelf en naar mensen die je kent. Dan zie je weer het steile stuk net vanaf de camping, de bocht waar Karin en Jeanne hebben staan vlaggen. De Heino bocht en de bocht waar Hans en Geesje zaten waar ik steeds heel even stopte. Het kerkje bij bocht zeven en de dames met de paarse pruik, daar waar je even het ergste gehad had. De ligging van het dorp boven op de berg, die walgelijke rode marmot, het dorp en last but not least Betty.

En als je dan zo naar die foto’s kijkt en denkt aan de vierde juni, hoe pijn alles deed, hoe zwaar het was en hoe verschrikkelijk je hebt afgezien. Dat, maar ook de trots, de emotie die je voelde iedere keer als je in het dorp Alpe d’Huez over de finish reed. Dat gevoel komt steeds weer terug, als je erover verteld. Maar ook als mensen je complimenteren met je prestatie, denk je onwillekeurig aan wat je er voor hebt moeten doen maar ook wat je gepresteerd hebt.

Iedereen die gefietst heeft is als held geëerd, en heeft aan respect gewonnen, of je nu één maal of negen maal naar boven bent geweest en iedereen heeft respect voor elkaar. Dat maakt dat je een goed gevoel aan de week hebt over gehouden en een goed gevoel aan de hele periode die er aan vooraf is gegaan. Hoewel de trainingen misschien ook wel anders kunnen en als het thuisfront daar meer bij betrokken wordt scheelt dat misschien ook wat onenigheid. Maar goed nu is het voorbij en wat nu.

Ik ben nooit zo behept met hype’s en stromingen, maar ik heb regelmatig de term Alpe d’Huzes virus horen vallen. En hoewel het tegen mijn principe’s is zou het zo maar zo kunnen zijn dat ik daar last van heb. Naast de magnifieke week, hoewel ik een hele zware dag heb gehad en daar een aantal dagen lichamelijk van van slag ben geweest, wil ik eigenlijk niets liever dan weer die berg op. Dit ondanks de afspraak met Ad Timmermans dat we net zo vaak de elf stedentocht zouden fietsen tot we bij het loketje bijzondere prestatie’s ons af moesten melden. Dat is bij tienmaal en daar had ik er al zeven van gedaan.

Het gevoel was er eigenlijk al bij het vertrek, en ik heb het nummer van mijn huisje onthouden. Ik was echt in de veronderstelling dat mijn vorige weblog de laatste was, maar Leo’s mailtje heeft mij op andere gedachten gebracht. Zo een fijne week, zo een fijn clubje en zo’n fantastische prestatie, dat kan toch niet zomaar hierbij ophouden. Dus zeg het maar, zonder afbreuk te doen aan de collega’s van kantoor en die van Jose, willen jullie dat ik de enige expert blijf die zes keer op een dag naar boven is gereden?

Plus € 50.000,-

Een week na de koersdag van 4 juni is onze sponsorstand de € 50.000,- gepasseerd. Een geweldig resultaat. Het blijkt dat wij met onze aktie heel wat los hebben gemaakt. Zeker bij onze vrienden en familie, maar zeker bij onze collega's. Een dagje op kantoor resulteerd al snel in mooie gesprekken met zeer enthousiaste collega's. René kreeg gisteren van een onbekende collega, € 20,- overhandigd. De handdruk die hij erbij kreeg gaf aan dat deze collega zeer betrokken was bij de ziekte kanker. Hij vond het prachtig wat wij voor het KWF gedaan hadden en wilde graag een bijdrage leveren. De officiële sluiting van Alpe d'HuZes is pas eind oktober. Tot die tijd blijven alle giften en donaties natuurlijk welkom.

Sponsorbijdrage Elly Nijenhuis

Het sponsorgeld loopt ook na 4 juni gewoon door. Op 28 mei 2009 heeft Elly een sponsorloop op haar werk georganiseerd. Deze 1ste NIOO-CTE Sponsorloop heeft toch weer mooi € 800,- opgeleverd voor het KWF. Elly heeft als vrijwilligster totaal ongeveer € 1.500,- overgemaakt op onze rekening. Elly, een geweldige prestatie.

We zijn weer terug


Beste vrienden, vriendinnen, familie en collega’s,

Na een heftige, emotionele, uitputtende en vooral prachtige week zijn wij weer in Nederland gearriveerd. De voorzitter zei in één van zijn vele speeches al: “Hoe vertellen we dit geweldige, bijzondere gevoel als we weer terug zijn in Nederland”. Hij wenste ons hier veel succes mee.

Uiteraard valt het niet te omschrijven als je er niet bij bent geweest, maar ik zal toch een poging doen.

De organisatie:

Het is niet te geloven dat een dergelijk evenement kan worden georganiseerd door mensen die op basis van vrijwilligheid hun taken verrichten. Als je deze week ziet wat er allemaal georganiseerd moest worden is dat te veel om op te noemen. Besprekingen met de burgemeester, Gemeente, winkeliers, gendarmerie. Regelen van alle faciliteiten die nodig zijn om een dergelijke dag met 1500 wielrenners op een berg te kunnen houden. Medici, water, drinken, massagepunten, vervoer voor supporters, logistiek en vooral het inzetten van vrijwilligers. Niets dan lof voor de prestaties van de organisatie. Op 3 juni maakte Peter Kapitein de tussenstand bekend van € 5.011.000,-

Bourg d’Oisans:

Het dorpje onder aan de voet van de berg staat in zijn geheel in het teken van Alpe d’HuZes. Frans hoef je niet te spreken, want waar je ook loopt of bent, negen van de tien aanwezige mensen is Nederlander. Het dorp zelf is feestelijk in oranje aangekleed en met banners worden de Alp d’huzessers welkom geheten. De plaatselijke bevolking heeft tulpen verkocht om geld in te zamelen, wat weer gedoneerd wordt aan de stichting.

Camping La Piscine:

Hier is het hart van Alpe d’HuZes. Op het terrein staan twee enorme tenten, waarin diverse activiteiten plaats vinden, zoals vergaderen, kleding uitgifte, eten, briefingen en als klap op de vuurpijl “het eindfeest”.

Op de camping gonst het alpe d’Huzes virus. Iedereen op de camping is maar met één ding bezig, Alpe d’HuZes. Maar dit is niet alleen de angst en het enthousiasme van het beklimmen van de berg, dit is veel meer. Dit is een brok saamhorigheid, met emoties, vreselijke verhalen, fantastische verhalen, plezier, verdriet, maar vooral het gevoel van enorme onmacht tegen die slopende ziekte kanker. Dit alles samen geeft het Alpe d’HuZes gevoel, een gevoel dat je met elkaar deelt. Of je nu voorzitter van de stichting bent of een vrijwilliger die zich tomeloos inzet in de keuken, je bent er met elkaar en voor elkaar. Op momenten van vreugde en zeker op momenten van verdriet.

De renners van Alpe d’Achmea:

Laat ik beginnen met te stellen dat de renners een onmogelijke prestatie geleverd hebben. In totaal zijn er met 14 renners, 64 beklimmingen naar de top van Alpe d’Huez gedaan. Een niet te beschrijven prestatie.

De meesten van de renners hadden nog nooit een Alp beklommen. Ik zal dan ook nooit de gezichten vergeten toen ze de werkelijke omvang van de berg zagen. Het voelde voor hun dat ze in Nederland op molshopen getraind hadden. Met knikkende knieën en samen geknepen billen werd eerst met de auto de berg bedwongen. Wie er nog nooit geweest is: zelfs met de auto is het een enorme prestatie en je zult iedereen voor gek verklaren om hier met een fiets tegen op te gaan rijden. Terug in Bourg d’Oisans begonnen enkele renners enorm aan zichzelf te twijfelen en hadden gewenst dat ze nooit aan dit avontuur begonnen waren.

Op 4 juni was de grote dag en is iedereen van start gegaan. Door omstandigheden was ik gepositioneerd boven op de berg om daar vrijwilligers taken uit te voeren. Ik kon de teamleden dan ook niet onderweg aanmoedigen, maar gelukkig kon ik ze wel boven op de berg opvangen. De vreugde die je dan meemaakt als er weer één arriveert is zeker niet met een pen te beschrijven. Je valt om elkaar hals en je betuigt alleen maar bewondering voor de inzet en het doorzettingsvermogen van de renner. Je valt helemaal om van verbazing als ze dan ook nog kunnen zeggen: “Ik voel me goed, ik ga nog een keer”. Waarom vraag ik dan, waarom ga je nog een keer. Ik heb het mijzelf en anderen beloofd, ik ga nog een keer, was steevast het antwoord. Je grens verleggen om op één dag onbaatzuchtig af te zien voor een ander. Ik heb het meegemaakt, ik heb het gevoeld, ik heb het ervaren, ik ben er geweest.

Ik wil twee renners met naam noemen die een geweldige prestatie hebben geleverd.

José Komduur:

Bij de laatste training in Nederland ging het niet goed met José. Op een onbegrijpelijke manier sloeg haar hart op hol en kwam de hartslag boven de 200 hartslagen per minuut. Dit is onverantwoord hoog. Met een dergelijke hartslag zou je officieel niet mogen starten. Ook in Frankrijk boezemde de berg bij José een enorme angst in. Maar José is een doorzetter en wilde er natuurlijk voor gaan. Bij de eerste trainingsrit ging het meteen al mis, op weg naar bocht 21 (onderste bocht) sloeg haar hart weer op hol en de desillusie was aangrijpend.

Maar José maakte een nieuw strijdplan. Het zijn 21 bochten en ik ga 21 keer de strijd met mijzelf aan. Bij elke bocht nam José de tijd om weer tot een normale hartslag te komen en stapte dan weer op de fiets voor de volgende bocht.

Boven werd zij door haar drie dochters opgewacht en luid joelend renden deze samen met hun moeder over de finish. Daarna viel José haar drie dochters in de armen en deelde zij haar overwinning. Dat hierbij enkele tranen gevloeid zijn mag duidelijk zijn. Persoonlijk vond ik dit het mooiste moment van de dag. Een overwinning voor José, een overwinning voor het team en een overwinning voor mijzelf. Hoe mooi wil je het krijgen.

Arjan ter Maat:

Arjan kon vanwege familie omstandigheden helaas niet in Frankrijk aanwezig zijn. Ook hij had zich een half jaar in het zweet getraind om van deze dag, een ongelofelijke dag te maken. Arjan leefde ontzettend met ons mee en wij met Arjan. Om 07.00 uur kreeg ik al zijn eerste telefoontje. Hij was die dag vroeg opgestaan en zat om 05.00 uur achter zijn computer om de start mee te maken. De gehele dag heeft hij de belevenissen gevolgd en op zo een moment zie je ook af. Hoe graag had hij erbij willen zijn, hoe graag had hij kapot willen gaan op de hellingen, hoe graag had hij 4, 5 of 6 keer boven willen komen. Voor al zijn vrienden, vriendinnen, collega’s, sponsoren en dierbaren. Het mocht niet zo zijn, maar ook in mijn ogen, en zeker in die van het team: Arjan is net als de rest een kanjer van jewelste.

De vrijwilligers:

Bij Team Alpe d’Achmea hadden zich een groot aantal vrijwilligers aangesloten. In grote getale zijn deze afgereisd naar Frankrijk om zich op hun eigen manier “onbaatzuchtig” in te zetten voor een ander. Maar het Alpe d’HuZes gevoel geldt ook voor de vrijwilligers, je hoeft daar niet speciaal een berg voor op te fietsen. Ik moet zeggen dat het ook in de keuken afzien was. Koken voor maximaal 1000 mensen is niet niks, zeker niet als het buiten 28 graden is. Ook vlaggen op de berg om 05.00 uur is geen pretje, maar ook de vrijwilligers zijn strijders en gaan er voor. De sfeer binnen de groep was geweldig en ook hier werd lief en leed gedeeld.

De slotavond:

Na een week van emoties en zware inspanningen moet er ook een ontlading komen. Ik kan u dan ook verzekeren die is er geweest. Het gehele team, renners en vrijwilligers zijn volledig uit hun dak gegaan. Voor de managers onder ons, die problemen hebben met teambuilding, kan ik een goede tip geven. Begin een fietsteam voor Alpe d’HuZes 2010 en na een half jaar heb je een fantastisch geweldig team gesmeed van bijna 40 man. Een team die uit een dal naar boven klimt en de top zal bereiken.

De teamcaptain:

Gelukkig was daar de rots in de branding, de rust zelve, de man die geen emoties kent. Iemand waar je op kan terugvallen, iemand die alles weet en alles voor je regelt.

Helaas, deze man was er niet. Ook ik ontkom niet aan het Alpe d’HuZes virus. Ook ik heb de strijd moeten aangaan voor mijn dierbaren, maar ik heb dit met ontzettend veel plezier gedaan. Ook ik heb geworsteld met mijn emoties en wat ben ik trots op ons team. Hans de Kler vroeg boven op de berg of ik ook trots op hem was. Ik kon hem verzekeren dat mijn trots de top gehaald had. Een week, een half jaar, een jaar samen zijn, die ik niet zal vergeten. Dit gevoel draag ik met mij mee. Dit gevoel zal nooit overtroffen kunnen worden. Of toch …….., ik heb de datum van 3 juni al in dunne potloodlijntjes in de agenda genoteerd.

Leo Smits

Live sites op 4 juni 2009

Inmiddels zijn er diverse sites bekend waar op 4 juni live de prestaties van het team en actuele nieuwsberichten zijn te bekijken. Hierbij de links naar de sites:

Blogsite over teams: http://alpd6teams2009.blogspot.com/
Blogsite over individuele renners: http://individuelerenners2009.blogspot.com/
Site met tijden per renner/team: http://live.opgevenisgeenoptie.nl

Verder zend Radio 2 de gehele dag uit vanaf Alpe d'Huez.

Veel kijk- en luisterplezier op 4 juni.

Arjan ter Maat niet mee naar Frankrijk

Helaas, Arjan heeft zijn deelname onverhoopt moeten afzeggen. Afgelopen zaterdag heeft zijn vrouw Ingrid haar achillespees afgescheurd. Zij is meteen geopereerd en de laatste berichten zijn dat alles naar omstandigheden goed gaat. Uiteraard kan zij de komende tijd haar voet niet belasten en is zij overgeleverd aan krukken. Het gezin bestaat nog uit jonge kinderen en de normale huishouding zoals koken, kinderen aankleden en naar school brengen levert dan uiteraard problemen op. Arjan is op dit moment onmisbaar in het gezin en heeft daarom besloten niet naar Frankrijk af te reizen. Wij vinden dit natuurlijk erg jammer voor ons team en zeker voor Arjan zelf, maar natuurlijk gaat het gezin voor. Wij wensen Ingrid veel beterschap bij het herstel.
Arjan heeft inmiddels al weer ingetekend voor de editie van 2010.

De vrijwilligers laten van zich horen

Vandaag 23 mei staat een prachtig stuk in de krant, over de Heinose vrijwilligers van Team Alpe d'Achmea! Een mooie promotie voor de vrijwilligers zelf, en zeker voor ons team en Alpe d'HuZes. Zonder vrijwilligers geen Alpe d'HuZes in deze vorm en grootte. Goed werk uit Heino.

Via onderstaande link is het krantenartikel te lezen.

http://www.destentor.nl/regio/salland/5009405/Heinose-vrijwilligers-naar-Alpe-dHuez.ece

Van onze verslaggeefster Geesje Bouwhuis

Het is toch gelukt! Er komt zeer binnenkort een artikel in de regiokrant, de Stentor (Zwolle e.o.), over de Vrijwilligers van Alpe d’HuZes. Opnieuw een item over Alpe d'HuZes leek in eerste instantie moeilijk, want er was al zo veel gepubliceerd rondom Alpe d’HuZes! Toch is het Erik Blankenvoorde gelukt om de krant er van te overtuigen dat de vrijwilligers een eigen verhaal hebben, en het daarom zeker een aanvulling is om ook dat in de krant te plaatsen.
Woensdagavond zijn Dirk-Jan en Erik geïnterviewd. De verslaggeefster was onder de indruk. Zij had ruimte met een bepaald maximum aan woorden gereserveerd, maar wist nu al dat dit niet afdoende was. Zij moest ernstig in onderhandeling met de krant. Het was de bedoeling dat het artikel op zaterdag a.s. in de krant zou komen, maar nu is dat nog even afwachten, het kan ook een dagje later worden nog.
Ook wij zijn erg benieuwd naar het resultaat, en dat zullen we ook zeker met jullie delen! De foto is donderdagmorgen al vroeg gemaakt door een professioneel fotograaf, de amateurversie van de fotograaf die er naast stond wil ik jullie niet onthouden!


Geweldige sponsorbedrag vanuit de vrijwilligersgroep

Zaterdag 16 mei

Op uitnodiging van Emiel Roelofs, die een coördinerende taak heeft bij de Mega Piraten Festijn’s voor het regelen van voldoende barmedewerkers vanuit Heino en omstreken, zijn Hans en ik naar Borger gereden waar die avond een MPF op het programma stond.

Een grote groep tappers was al vertrokken met de bus, Hans en ik zijn zelf met de auto gegaan. Alles was perfect geregeld

, tot aan de parkeerplaats dicht bij de tent. Daar aangekomen hebben we ons aangesloten bij de tappers, die voor een deel bestaat uit vrijwilligers van Alpe d’HuZes 2009.

We wisten al dat er enige tijd een inzameling gaande was, waarbij alle tappers vrijwillig een deel van hun vergoeding konden afstaan aan Team Alpe d’Achmea. Die inzameling is nu afgerond, en de opbrengst is bekend! De cheque is voorafgaand aan het MPF aan de groep vrijwilligers daar aanwezig uitgereikt, Hans heeft hem in ontvangst mogen nemen. De opbrengst heeft de voorzichtige verwachtingen zeker overtroffen! €1400 Behalve de inzameling onder de groep tappers, is een deel van het bedrag geschonken door Eddy Mensink, organisator van de MPF’s en enkele subsponsoren.

Met een mooi bos bloemen, een fantastische cheque, en een heel voldaan gevoel, zijn we even later weer naar huis gereden. Emiel, bedankt voor dit prachtige initiatief, en alle tappers die geld hebben afgestaan, organisatie van de MPF’s, heel erg bedankt hiervoor!

Mini vrijwilligers bijeenkomst Heino!

Vrijdag 15 mei was er een kleine bijeenkomst belegd van de vrijwilligersgroep uit Heino! De meesten waren er, aangevuld met een aantal thuisblijvers, die toch ook wel erg nieuwsgierig waren naar het hoe en wat in de week Alpe d’HuZes! Ik moet me al sterk vergissen, zijn er niet een aantal partners die nu al met kromme tenen alles aanhoren, denkend: Waarom ga ik niet mee! (Net zoals mij dat vorig jaar overkwam toen Hans en Leo daar waren en ik thuis alles van achter de PC volgde!)

Om te beginnen kregen de vrijwilligers die dat nog niet hadden gehad, een speldje van Andre Roelofs. Hij vroeg om tevens om volgend jaar ondersteuning te geven tijdens Salland d’HuZes, waarbij €1400 bijeen is gefietst voor Alpe d’HuZes, ter ondersteuning van deelnemer Dick Middag. Met de meest onlogische vergadertechniek, werden de meeste logische zaken dan toch geregeld. De vertrektijden zijn afgestemd, de route is bepaald, de schema’s voor Hetty zijn ingevuld, en ga zo maar door. Ook na het officiële vergadergedeelte was het nog erg gezellig. Het gaat zeker goed komen, daar in Frankrijk, met dit stel enthousiast mensen!

We krijgen er steeds meer zin in!

Chefkok Hendrie

Buiten het feit dat er door Team Alpe d'Achmea al een groot aantal hulpkoks uit het vrijwilligersteam zich hebben aangemeld om de koersweek te koken, levert ons team ook de chefkok voor dit evenement. Omdat de organisatie door omstandigheden niet kon beschikken over de beoogde chefkoks werd er op de vrijwilligersavond een beroep gedaan om te kijken of er een andere chefkok gevonden kon worden. Geesje is hiermee aan de slag gegaan en heeft Hendrie bereid gevonden om gedurende de koersweek de keukenbrigade leiding te geven. Opnieuw een geweldig initiatief en grote betrokkenheid vanuit ons team.

Hendrie zal zich binnenkort op deze site voorstellen. We willen uiteraard weten wat voor vlees we in de kuip hebben.  
Inmiddels heeft Hendrie een bijdrage ingeleverd welke te lezen is op de vrijwilligerspagina.

Vrijwilligersavond groot succes

24 april: de vrijwilligersavond in het PSV stadion; Loge de Overkant gevuld met 85 vrijwilligers. Fantastisch! Het was een informatieve avond met Teamleiders uit verschillende hoeken aan het woord. Daarnaast was het supergezellig en zijn we blij dat we kunnen uitkijken naar zoveel enthousiastelingen die hand- en spandiensten komen verrichten in Frankrijk. Een succesvolle avond waarbij zelfs bochten zijn “geadopteerd” om de hele dag met een groep te vlaggen.

Op 24 mei is de ploegenpresentatie in Tiel. voor deze dag worden nog veel vrijwilligers gezocht. Vooral bij het uitzoeken en uitdelen van de bestelde wielerkleding. Verder schijnt het een leuke dag te worden met veel aktiviteiten voor jong en oud. Een dag voor de gehele familie om in de stemming te komen voor Alpe d'HuZes 2009.
Vrijwilligers voor deze dag kunnen zich opgeven bij Hetty, vrijwilligersalpd6@gmail.com



Cycling Marathon 26 april 2009

Wanneer je teamleden een activiteit organiseren, is het minste wat je als niet meefietsende teamcaptain kunt doen, even je gezicht laten zien. Zodoende zondagmorgen vroeg opgestaan en naar Oirschot gereden. In de auto zit je je dan af te vragen: “Een cycling-marathon”, wat zou dat eigen precies inhouden. Eenvoudig geredeneerd een marathon op de fiets en dan in een zaaltje op het sportcentrum. Een beetje fietser is daar toch in 1,5 uur mee klaar. Het is iets meer dan 42 kilometer, waarom duurt het dan 4 uur. Nou ja, we zullen wel zien. Bij aankomst mij netjes gemeld bij de receptie. Ik mocht doorlopen. Vier klapdeuren door en dan zou ik er zijn. Na de tweede klapdeur begon ik al te twijfelen, wat een herrie kwam daar vandaan, liep ik wel goed of was er op zondagmorgen een kinderdisco georganiseerd voor de plaatselijke jeugd. Nee, hier moest ik toch zijn. Na de vierde klapdeur was de muziek inmiddels tot discosterkte aangezwollen. Wat ik toen zag had ik zelf niet kunnen bedenken. In een verduisterde zaal zaten 50 mannen en vrouwen op een fiets. Nou ja, een fiets is een te mooie omschrijving, er zaten niet eens wielen aan. Aan de voorzijde wel een klein wieltje, maar deze mocht geen naam hebben. Een stalen ros kwam als eerste bij mij op, want het frame was ontegenzeggelijk van stalen buizen gemaakt. De DJ stond voor de groep op een podium. Ook de DJ zat op het stalen ros en trapte net zo hard mee, ondertussen de muziekinstallatie bedienend. De menigte danste met de DJ mee op de maten van de muziek. De term “dansen op de pedalen” zal hier wel vandaan komen. Toen mijn ogen en oren een beetje gewend waren kon ik de situatie pas goed opnemen. In de zaal waren 50 dampende en zwetende lichamen te zien. Op de maat van de muziek werden de pedalen rondgedraaid. Dat het zwaar was was af te lezen van de vele gelaatsuitdrukkingen. Een verdwaasde grimas die aangaf “waar ben ik aan begonnen”. Als een slavendrijver legde de DJ de zweep over de dansers. We gaan klimmen zei hij. De muziek zwol aan en het ritme van de muziek ging ook omhoog. “Staan”, riep de DJ en alle dansers gingen op de pedalen staan. “Harder, harder, harder” schalde het uit de luidsprekers. De dansers trapten hun longen uit het lijf, de spieren tot het uiterste gespannen en het zweet liep uit alle openstaande poriën. Dit was niet normaal meer. Het leek of de fietsen uit elkaar zouden spatten, het kleine wieltje draaide als een bezetene rond. Ik stond hier met gevaar voor eigen leven. “En rust”, galmde het door de luidsprekers. Gelukkig voldeed iedereen aan dit commando en de dansende menigte ging weer over op een normaal tempo. De fietsen en fietsers konden weer herstellen van deze inspanning. Maar dit duurde niet lang. De DJ had geen ontzag voor de kermende spieren en verschroeide longen. We gaan nu naar de top riep de DJ, alsof men daar deze dag al niet een paar keer geweest was. We gaan nu echt klimmen riep hij. En daar zwol de muziek al weer aan. Een nog snellere beat werd ingezet en de renners werden aangezet om een nog geweldiger prestatie te leveren. Dit was toch niet mogelijk, dit zou onmenselijk zijn. Maar de DJ kende geen medelijden, de renners gingen weer staan op de pedalen, de tong bijna op het stuur en het zweet druipend van het lichaam.
Na een uur was het voorbij, de renners stapten verdwaasd van de fiets en keken vragend om zich heen. Ze kregen 5 minuten rust om wat te eten en te drinken, daarna ging de sessie verder. Een nieuwe DJ werd ingezet, en deze frisse DJ had waarschijnlijk het vorige uur gemist. Want met nieuwe, snellere en hardere beats werden de dansers weer aangespoord om tot het uiterste te gaan. En opnieuw volgden de renners de bevelen van de DJ. Opnieuw werd het lichaam tot het uiterste ingespannen en getergd. Weer een uur lang. Ik kon het niet langer meer aanzien en kreeg al pijn in de kuiten bij het horen van de muziek. Ik moest een verdovend middel gebruiken, snel aan de koffie dus.
Hoezo een cycling marathon, dit staat gelijk aan het beklimmen van Alpe d’Huez. Over het beklimmen van deze berg doet men gemiddeld een uur. Mijn renners mogen wat mij betreft 4 kruisjes zetten. Wat een geweld, wat een prestatie, wat goed, wat een KANJERS.

Overige foto's: http://picasaweb.google.com/hetrabobankteamtwee/SpinningMarathon?feat=directlink

Tip week 18

Ook deze week weer een nieuwe tip van onze coach. Lees alle overige tips onder de link: "Tips van bocht 21"

Hoe belangrijk is de ademhaling? We hebben het er eerder over gehad dat onze inspanning energietechnisch plaats vindt in het aerobe gebied. Dit is het gebied waarin we behalve eten en drinken enkel fietsen op basis van de opname van zuurstof. Hier ligt een duidelijke relatie met het omslagpunt. Dit is het punt waarbij de energieleverantie in het lichaam overgaat in andere systemen (het zogenaamde rode gebied). Kom je in dit gebied terecht met je inspanning dan is de kans op verzuring en kramp direct aanwezig. Het is zaak om met je hartslag ruim onder dit omslagpunt te blijven (minimaal 10 slagen). Op die manier blijf je verwijderd van het ‘rode gebied’. Terug naar de ademhaling: het is dus van belang om de zuurstofopname zo maximaal mogelijk te maken. Dit bereik je door gebruik te maken van de maximale capaciteit van de longen. Dit gebeurt met de middenrif- of buikademhaling. Bij deze methode wordt de borstholtevolume vergroot door het naar beneden trekken van de middenrif richting buik. Bij het ademen zie je dan de buik uitzetten bij het inademen. Een andere methode is de borstademhaling. Hierbij wordt het volume van de borstholte vergroot door de ribben omhoog en naar voren te trekken. Bij deze methode zie je vooral de borstkas voorwaarts en omhoog bewegen. In de praktijk is de normale ademhaling een combinatie van deze twee. Bij vermoeidheid zal men in de regel korter gaan ademen en dus meer gebruik maken van de borstademhaling. Bij deze kortere ademhaling wordt niet zoveel zuurstof opgenomen als bij een lange / diepe ademhaling. Treedt dit op, dan is het van belang om de rust te bewaren en ontspannen te blijven ademen, vooral vanuit het maximale volume van de longen, dus zeker vanuit de buik en middenrif.

Zaterdag 18 april Ardennen

Op deze zaterdag zijn weer veel teamleden afgereisd naar de Ardennen in België. Hier was door onze razende reporter een zwaar parcours uitgezet, waar de renners hun kuiten op konden breken. De trainingen worden steeds zwaarder en de lat gaat elke keer weer een beetje hoger. Een geweldige prestatie om toch elke keer maar weer de tijd en de zin te maken om straks een ongelooflijke prestatie neer te leggen. Ik kan niet anders zeggen dan: Chapeau.

Ook dank aan onze Limburgse motard, die de renners de gehele dag begeleid heeft en het parcours heeft uitgezet. Hij heeft zelfs ook nog de tijd gevonden om enkele actiefoto's te schieten.

foto's Clinics

Er worden momenteel veel foto's gemaakt van de diverse clinics. Elke week wordt er in binnen- en buitenland hard getraind om straks helemaal klaar te zijn voor 4 juni. De foto's van de diverse clinics staan op Picasa en zijn daar te bekijken en als het goed is ook te downloaden. Onder het kopje: Links van Team Alpe d'Achmea, staan de links naar de fotoalbums vermeld.
Veel plezier ermee.