In memoriam




Hans Bouwhuis: 19-10-1957 - 8-7- 2009

Onrust wordt berusten, strijd gaat over in overgave, opgeven is geen optie meer maar een feit waar je je bij neer moet leggen. De eindstreep is definitief en omkeren is niet mogelijk. “Ik geef pas op als ik mijn ogen sluit en nooit meer open doe”, dat moment was op 8 juli daar.

Toch blijf je voor ons tastbaar aanwezig in de bocht waar je op 4 juni de hele dag hebt gezeten. Niemand van ons kan nog de Alpe d’Huez op rijden zonder aan je te denken. Als we de bocht door rijden zien we je zitten zoals je daar 4 juni zat. We lachen terug en knipogen naar je.

Team Alpe d’Achmea

Week van contrasten

Wat een week van contrasten. Eerst was er de bijeenkomst bij Ben, waar iedereen op zijn gemak en in het ontspannen familiaire Alpe d’Huzes sfeertje kon proberen hoeveel je nu op één pizza kunt metselen. Vrolijk herinneringen ophalen en plannen maken voor de toekomst. Tijdens deze zondag hebben we gezien dat Hans flink aan conditie heeft ingeboet sinds we uit Frankrijk zijn terug gekomen.

Dan volgt in het begin van de week het over en weer bellen van wie er wel en niet mee gaan, zowel van het team 2009 als de nieuwe aanmeldingen. Het doet mij deugd dat ik ook het komend jaar niet de enige Ad van het team ben. Sterker nog wat moest er van ons terecht komen zonder een coach die de wind eronder houdt. Van het bestaande clubje zijn er mensen die niet mee gaan of die het nog niet weten. Verder heb een aantal nieuwe mensen zich aangemeld., ook leuk.

Dan is er dinsdag het filmpje tijdens de vergadering, wat naar mijn mening iedereen behoorlijk aangreep. Mensen die dachten dat we een beetje gesponsord gingen fietsen zijn er door deze beelden wel van overtuigd dat er meer achter zit. De stilte na afloop zei genoeg.

En dan de donderdag, het berichtje naar aanleiding van het telefoontje van Leo en het mailtje van Geesje. Dat met de week Frankrijk en de afgelopen zondag in je hoofd. De kanker doet nooit rustig aan en doet onder alle omstandigheden zijn verwoestende werk. Daar valt niet tegen op te fietsen. Maar het onderstreept wel het essentiële van Alp d’Huzes. Het fietsen en de week in Frankrijk zijn een prettige bijkomstigheid, primair moet er gewoon veel geld komen, geld om doktoren de gelegenheid te geven om het verwoestende werk van deze sluipmoordenaar te stoppen, zodat er steeds meer mensen die strijden tegen kanker als winnaar uit de strijd komen. Ik weet zeker dat iedereen net als ik donderdag en de dagen er na constant aan Hans en Geesje heeft gedacht en sterkte wenst voor nu en wat komen gaat.

Je voelt je machteloos en hebt het gevoel dat je je er bij neer moet leggen. Maar: “Het lot heeft geen stuur, het wordt geleid door de daden van mensen”. Daar hoef ik weinig bij uit te leggen.

Ad Pelders