Beste vrienden, vriendinnen, familie en collega’s,
Na een heftige, emotionele, uitputtende en vooral prachtige week zijn wij weer in Nederland gearriveerd. De voorzitter zei in één van zijn vele speeches al: “Hoe vertellen we dit geweldige, bijzondere gevoel als we weer terug zijn in Nederland”. Hij wenste ons hier veel succes mee.
Uiteraard valt het niet te omschrijven als je er niet bij bent geweest, maar ik zal toch een poging doen.
De organisatie:
Het is niet te geloven dat een dergelijk evenement kan worden georganiseerd door mensen die op basis van vrijwilligheid hun taken verrichten. Als je deze week ziet wat er allemaal georganiseerd moest worden is dat te veel om op te noemen. Besprekingen met de burgemeester, Gemeente, winkeliers, gendarmerie. Regelen van alle faciliteiten die nodig zijn om een dergelijke dag met 1500 wielrenners op een berg te kunnen houden. Medici, water, drinken, massagepunten, vervoer voor supporters, logistiek en vooral het inzetten van vrijwilligers. Niets dan lof voor de prestaties van de organisatie. Op 3 juni maakte Peter Kapitein de tussenstand bekend van € 5.011.000,-
Bourg d’Oisans:
Het dorpje onder aan de voet van de berg staat in zijn geheel in het teken van Alpe d’HuZes. Frans hoef je niet te spreken, want waar je ook loopt of bent, negen van de tien aanwezige mensen is Nederlander. Het dorp zelf is feestelijk in oranje aangekleed en met banners worden de Alp d’huzessers welkom geheten. De plaatselijke bevolking heeft tulpen verkocht om geld in te zamelen, wat weer gedoneerd wordt aan de stichting.
Camping
Hier is het hart van Alpe d’HuZes. Op het terrein staan twee enorme tenten, waarin diverse activiteiten plaats vinden, zoals vergaderen, kleding uitgifte, eten, briefingen en als klap op de vuurpijl “het eindfeest”.
Op de camping gonst het alpe d’Huzes virus. Iedereen op de camping is maar met één ding bezig, Alpe d’HuZes. Maar dit is niet alleen de angst en het enthousiasme van het beklimmen van de berg, dit is veel meer. Dit is een brok saamhorigheid, met emoties, vreselijke verhalen, fantastische verhalen, plezier, verdriet, maar vooral het gevoel van enorme onmacht tegen die slopende ziekte kanker. Dit alles samen geeft het Alpe d’HuZes gevoel, een gevoel dat je met elkaar deelt. Of je nu voorzitter van de stichting bent of een vrijwilliger die zich tomeloos inzet in de keuken, je bent er met elkaar en voor elkaar. Op momenten van vreugde en zeker op momenten van verdriet.
De renners van Alpe d’Achmea:
Laat ik beginnen met te stellen dat de renners een onmogelijke prestatie geleverd hebben. In totaal zijn er met 14 renners, 64 beklimmingen naar de top van Alpe d’Huez gedaan. Een niet te beschrijven prestatie.
De meesten van de renners hadden nog nooit een Alp beklommen. Ik zal dan ook nooit de gezichten vergeten toen ze de werkelijke omvang van de berg zagen. Het voelde voor hun dat ze in Nederland op molshopen getraind hadden. Met knikkende knieën en samen geknepen billen werd eerst met de auto de berg bedwongen. Wie er nog nooit geweest is: zelfs met de auto is het een enorme prestatie en je zult iedereen voor gek verklaren om hier met een fiets tegen op te gaan rijden. Terug in Bourg d’Oisans begonnen enkele renners enorm aan zichzelf te twijfelen en hadden gewenst dat ze nooit aan dit avontuur begonnen waren.
Op 4 juni was de grote dag en is iedereen van start gegaan. Door omstandigheden was ik gepositioneerd boven op de berg om daar vrijwilligers taken uit te voeren. Ik kon de teamleden dan ook niet onderweg aanmoedigen, maar gelukkig kon ik ze wel boven op de berg opvangen. De vreugde die je dan meemaakt als er weer één arriveert is zeker niet met een pen te beschrijven. Je valt om elkaar hals en je betuigt alleen maar bewondering voor de inzet en het doorzettingsvermogen van de renner. Je valt helemaal om van verbazing als ze dan ook nog kunnen zeggen: “Ik voel me goed, ik ga nog een keer”. Waarom vraag ik dan, waarom ga je nog een keer. Ik heb het mijzelf en anderen beloofd, ik ga nog een keer, was steevast het antwoord. Je grens verleggen om op één dag onbaatzuchtig af te zien voor een ander. Ik heb het meegemaakt, ik heb het gevoeld, ik heb het ervaren, ik ben er geweest.
Ik wil twee renners met naam noemen die een geweldige prestatie hebben geleverd.
José Komduur:
Bij de laatste training in Nederland ging het niet goed met José. Op een onbegrijpelijke manier sloeg haar hart op hol en kwam de hartslag boven de 200 hartslagen per minuut. Dit is onverantwoord hoog. Met een dergelijke hartslag zou je officieel niet mogen starten. Ook in Frankrijk boezemde de berg bij José een enorme angst in. Maar José is een doorzetter en wilde er natuurlijk voor gaan. Bij de eerste trainingsrit ging het meteen al mis, op weg naar bocht 21 (onderste bocht) sloeg haar hart weer op hol en de desillusie was aangrijpend.
Maar José maakte een nieuw strijdplan. Het zijn 21 bochten en ik ga 21 keer de strijd met mijzelf aan. Bij elke bocht nam José de tijd om weer tot een normale hartslag te komen en stapte dan weer op de fiets voor de volgende bocht.
Boven werd zij door haar drie dochters opgewacht en luid joelend renden deze samen met hun moeder over de finish. Daarna viel José haar drie dochters in de armen en deelde zij haar overwinning. Dat hierbij enkele tranen gevloeid zijn mag duidelijk zijn. Persoonlijk vond ik dit het mooiste moment van de dag. Een overwinning voor José, een overwinning voor het team en een overwinning voor mijzelf. Hoe mooi wil je het krijgen.
Arjan kon vanwege familie omstandigheden helaas niet in Frankrijk aanwezig zijn. Ook hij had zich een half jaar in het zweet getraind om van deze dag, een ongelofelijke dag te maken. Arjan leefde ontzettend met ons mee en wij met Arjan. Om 07.00 uur kreeg ik al zijn eerste telefoontje. Hij was die dag vroeg opgestaan en zat om 05.00 uur achter zijn computer om de start mee te maken. De gehele dag heeft hij de belevenissen gevolgd en op zo een moment zie je ook af. Hoe graag had hij erbij willen zijn, hoe graag had hij kapot willen gaan op de hellingen, hoe graag had hij 4, 5 of 6 keer boven willen komen. Voor al zijn vrienden, vriendinnen, collega’s, sponsoren en dierbaren. Het mocht niet zo zijn, maar ook in mijn ogen, en zeker in die van het team: Arjan is net als de rest een kanjer van jewelste.
De vrijwilligers:
Bij Team Alpe d’Achmea hadden zich een groot aantal vrijwilligers aangesloten. In grote getale zijn deze afgereisd naar Frankrijk om zich op hun eigen manier “onbaatzuchtig” in te zetten voor een ander. Maar het Alpe d’HuZes gevoel geldt ook voor de vrijwilligers, je hoeft daar niet speciaal een berg voor op te fietsen. Ik moet zeggen dat het ook in de keuken afzien was. Koken voor maximaal 1000 mensen is niet niks, zeker niet als het buiten 28 graden is. Ook vlaggen op de berg om 05.00 uur is geen pretje, maar ook de vrijwilligers zijn strijders en gaan er voor. De sfeer binnen de groep was geweldig en ook hier werd lief en leed gedeeld.
De slotavond:
Na een week van emoties en zware inspanningen moet er ook een ontlading komen. Ik kan u dan ook verzekeren die is er geweest. Het gehele team, renners en vrijwilligers zijn volledig uit hun dak gegaan. Voor de managers onder ons, die problemen hebben met teambuilding, kan ik een goede tip geven. Begin een fietsteam voor Alpe d’HuZes 2010 en na een half jaar heb je een fantastisch geweldig team gesmeed van bijna 40 man. Een team die uit een dal naar boven klimt en de top zal bereiken.
De teamcaptain:
Gelukkig was daar de rots in de branding, de rust zelve, de man die geen emoties kent. Iemand waar je op kan terugvallen, iemand die alles weet en alles voor je regelt.
Helaas, deze man was er niet. Ook ik ontkom niet aan het Alpe d’HuZes virus. Ook ik heb de strijd moeten aangaan voor mijn dierbaren, maar ik heb dit met ontzettend veel plezier gedaan. Ook ik heb geworsteld met mijn emoties en wat ben ik trots op ons team. Hans de Kler vroeg boven op de berg of ik ook trots op hem was. Ik kon hem verzekeren dat mijn trots de top gehaald had. Een week, een half jaar, een jaar samen zijn, die ik niet zal vergeten. Dit gevoel draag ik met mij mee. Dit gevoel zal nooit overtroffen kunnen worden. Of toch …….., ik heb de datum van 3 juni al in dunne potloodlijntjes in de agenda genoteerd.
