Ad blijft last houden van afkickverschijnselen

Ook na de roemruchte vierde Juni blijft Ad Pelders , met zovelen van ons, bezig met Team Alpe d'Achmea. Wat is het toch dat dit bij ons losmaakt. De gebondenheid vooraf, de saamhorigheid in Frankrijk of toch de strijd die onderhuids blijft aanwakkeren tegen die klote ziekte kanker. Want ook na een zo een geweldige prestatie blijft het leven doorgaan, ook de strijd tegen kanker, die velen van ons zo dichtbij moeten meemaken. Is het dan toch die strijd, die ons mee wil nemen naar meer. Meer dan afwachtend te moeten toekijken, meer betrokkenheid, meer willen betekenen voor een ander, er is zoveel meer. Maar alleen ergens voor staan is zo nietig. In Frankrijk hadden we het gevoel dat we het met zijn allen deden, daarom was het zo mooi, daarom voelde het zo goed.
"Alleen een dwaas blaast tegen de wind in, met zijn allen veranderen wij zijn richting"
Dit gevoel blijft verankerd zitten binnen het team Alpe d'Achmea, met al zijn renners en vrijwilligers. Het fiets kennelijk toch anders met je teamgenoten, dan met je buurmannen.
Ad heeft ontegenzeggelijk het virus te pakken en zal het waarschijnlijk niet meer kwijtraken. Voor mij geld hetzelfde en als ik de mailtjes van een ieder zo lees is er een pandemie uitgebroken. Gelukkig is daar nog geen vaccin voor uitgevonden. Wij gaan door, wij strijden door, wij fietsen door.
Ps. lees ook zeker de bijdrage van Ad op zijn eigen weblogpagina. Blijf daar ook regelmatig kijken, want Ad geeft niet op.