Wanneer je teamleden een activiteit organiseren, is het minste wat je als niet meefietsende teamcaptain kunt doen, even je gezicht laten zien. Zodoende zondagmorgen vroeg opgestaan en naar Oirschot gereden. In de auto zit je je dan af te vragen: “Een cycling-marathon”, wat zou dat eigen precies inhouden. Eenvoudig geredeneerd een marathon op de fiets en dan in een zaaltje op het sportcentrum. Een beetje fietser is daar toch in 1,5 uur mee klaar. Het is iets meer dan 42 kilometer, waarom duurt het dan 4 uur. Nou ja, we zullen wel zien. Bij aankomst mij netjes gemeld bij de receptie. Ik mocht doorlopen. Vier klapdeuren door en dan zou ik er zijn. Na de tweede klapdeur begon ik al te twijfelen, wat een herrie kwam daar vandaan, liep ik wel goed of was er op zondagmorgen een kinderdisco georganiseerd voor de plaatselijke jeugd. Nee, hier moest ik toch zijn. Na de vierde klapdeur was de muziek inmiddels tot discosterkte aangezwollen. Wat ik toen zag had ik zelf niet kunnen bedenken. In een verduisterde zaal zaten 50 mannen en vrouwen op een fiets. Nou ja, een fiets is een te mooie omschrijving, er zaten niet eens wielen aan. Aan de voorzijde wel een klein wieltje, maar deze mocht geen naam hebben. Een stalen ros kwam als eerste bij mij op, want het frame was ontegenzeggelijk van stalen buizen gemaakt. De DJ stond voor de groep op een podium. Ook de DJ zat op het stalen ros en trapte net zo hard mee, ondertussen de muziekinstallatie bedienend. De menigte danste met de DJ mee op de maten van de muziek. De term “dansen op de pedalen” zal hier wel vandaan komen. Toen mijn ogen en oren een beetje gewend waren kon ik de situatie pas goed opnemen. In de zaal waren 50 dampende en zwetende lichamen te zien. Op de maat van de muziek werden de pedalen rondgedraaid. Dat het zwaar was was af te lezen van de vele gelaatsuitdrukkingen. Een verdwaasde grimas die aangaf “waar ben ik aan begonnen”. Als een slavendrijver legde de DJ de zweep over de dansers. We gaan klimmen zei hij. De muziek zwol aan en het ritme van de muziek ging ook omhoog. “Staan”, riep de DJ en alle dansers gingen op de pedalen staan. “Harder, harder, harder” schalde het uit de luidsprekers. De dansers trapten hun longen uit het lijf, de
spieren tot het uiterste gespannen en het zweet liep uit alle openstaande poriën. Dit was niet normaal meer. Het leek of de fietsen uit elkaar zouden spatten, het kleine wieltje draaide als een bezetene rond. Ik stond hier met gevaar voor eigen leven. “En rust”, galmde het door de luidsprekers. Gelukkig voldeed iedereen aan dit commando en de dansende menigte ging weer over op een normaal tempo. De fietsen en fietsers konden weer herstellen van deze inspanning. Maar dit duurde niet lang. De DJ had geen ontzag voor de kermende spieren en verschroeide longen. We gaan nu naar de top riep de DJ, alsof men daar deze dag al niet een paar keer geweest was. We gaan nu echt klimmen riep hij. En daar zwol de muziek al weer aan. Een nog snellere beat werd ingezet en de renners werden aangezet om een nog geweldiger prestatie te leveren. Dit was toch niet mogelijk, dit zou onmenselijk zijn. Maar de DJ kende geen medelijden, de renners gingen weer staan op de pedalen, de tong bijna op het stuur en het zweet druipend van het lichaam.Na een uur was het voorbij, de renners stapten verdwaasd van de fiets en keken vragend om zich heen. Ze kregen 5 minuten rust om wat te eten en te drinken, daarna ging de sessie verder.
Een nieuwe DJ werd ingezet, en deze frisse DJ had waarschijnlijk het vorige uur gemist. Want met nieuwe, snellere en hardere beats werden de dansers weer aangespoord om tot het uiterste te gaan. En opnieuw volgden de renners de bevelen van de DJ. Opnieuw werd het lichaam tot het uiterste ingespannen en getergd. Weer een uur lang. Ik kon het niet langer meer aanzien en kreeg al pijn in de kuiten bij het horen van de muziek. Ik moest een verdovend middel gebruiken, snel aan de koffie dus.Hoezo een cycling marathon, dit staat gelijk aan het beklimmen van Alpe d’Huez. Over het beklimmen van deze berg doet men gemiddeld een uur. Mijn renners mogen wat mij betreft 4 kruisjes zetten. Wat een geweld, wat een prestatie, wat goed, wat een KANJERS.
Overige foto's: http://picasaweb.google.com/hetrabobankteamtwee/SpinningMarathon?feat=directlink
